Απ’ το μπαλκόνι τ’ Αναπλιού – Ιερός Ναός Ευαγγελίστριας Ναυπλίου (Πρόνοιας) | Γεώργιος Κόνδης
«Ελεύθερο Βήμα»
Από την Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού.
Η Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού, δημιούργησε ένα νέο χώρο, το «Ελεύθερο Βήμα», όπου οι αναγνώστες της θα έχουν την δυνατότητα να δημοσιοποιούν σκέψεις, απόψεις, θέσεις, επιστημονικά άρθρα ή εργασίες αλλά και σχολιασμούς επίκαιρων γεγονότων.
Δημοσιεύουμε σήμερα στο «Ελεύθερο Βήμα» τέσσερα κείμενα του Δρ. Γεωργίου Κόνδη που αφορούν στην ιστορία του Ιερού Ναού Ευαγγελίστριας Ναυπλίου (Πρόνοιας), με την παρακάτω σειρά:
Ιστορία και θησαυροί του Ιερού Ναού Ευαγγελίστριας Πρόνοιας (1) – «Η Αγία Ευαγγελίστρια». Η εκκλησία έξω ις της σπηλιαίς (2) – Μικροί θησαυροί του εκκλησιαστικού μουσείου «Ευαγγελίστριας» Ναυπλίου (3) – Το πανηγύρι της Ευαγγελίστριας (Πρόνοιας) Ναυπλίου (4).
Τα παρακάτω τέσσερα κείμενα αποτελούν προδημοσίευση έρευνας η οποία θα εκδοθεί σύντομα.
Ιστορία και θησαυροί του Ιερού Ναού Ευαγγελίστριας Πρόνοιας
Οι εκκλησιαστικοί χώροι, εκτός από την πρωταρχική θρησκευτική λειτουργία τους, αποτελούν ένα από τα σημεία-κιβωτούς της τοπικής/εθνικής ιστορίας και του πολιτισμού. Είναι χώροι στους οποίους αποτυπώνεται η θρησκευτική συνείδηση και εξυπηρετείται η λατρευτική ανάγκη των πολιτών και, από την άποψη αυτή, είναι χώροι συνυφασμένοι με την ύπαρξη και την εξέλιξη μιας κοινωνίας και των τρόπων με τους οποίους διαγράφει το πέρασμά της μέσα στην Ιστορία.
Απ’ το μπαλκόνι τ’ Αναπλιού!
Ταυτόχρονα, είναι οι χώροι διήγησης ιστοριών, εξιστόρησης γεγονότων, συνδυάζουν την ύπαρξή τους με τον περιβάλλοντα χώρο και εξελίσσονται μαζί του, αντανακλούν τις δράσεις των ανθρώπων και τις πολιτικές των εξουσιών, ενώ εκφράζουν, δυναμικά αρκετές φορές, το θεσμικό οργανωτικό και λειτουργικό τους πλαίσιο: η εκκλησία της ενορίας είναι ένας από τους σημαντικούς μηχανισμούς κοινωνικής ταυτοποίησης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, καθώς και διαχείρισης των κοινών βιωμάτων.
Ευαγγελίστρια Ναυπλίου
Ο ενοριακός Ιερός Ναός Ευαγγελισμού Θεοτόκου Ναυπλίου (Πρόνοιας), περισσότερο γνωστός ως «Ευαγγελίστρια» ή «Βαγγελίστρα», είναι ένας από τους ιστορικούς ναούς της πόλης του Ναυπλίου ο οποίος, στο πέρασμα του χρόνου, αναπτύχθηκε ποικιλοτρόπως.
Τα δυο βασικά χαρακτηριστικά γνωριμίας με τον Ιερό Ναό είναι αφενός το προσκύνημα της 25ης Μαρτίου και αφετέρου το γνωστό «Συσσίτιο της Ευαγγελίστριας». Θα φανεί πλεονασμός να μιλήσουμε για το «Συσσίτιο της Ευαγγελίστριας», μια κοινωνική δράση αλληλεγγύης που έχει προ πολλού ξεπεράσει τα στενά όρια της ενορίας και εξυπηρετεί πλέον πολίτες σε πολλά σημεία του Δήμου Ναυπλίου και έξω από αυτόν. Καθώς η δράση αυτή είναι πλέον ευρύτερα γνωστή, θα εστιάσουμε στις άγνωστες πλευρές της ιστορίας του Ιερού Ναού τις οποίες θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε σταδιακά όπως, για παράδειγμα, τους «μικρούς» θησαυρούς που εμπλουτίζουν τόσο την ιστορία του Ιερού Ναού όσο και εκείνη της πόλης.
Μια από τις σημαντικότερες πηγές πληροφόρησης είναι το έργο του Πρωτοπρεσβύτερου Ιωάννου Αθ. Γιαννόπουλου που εκδόθηκε το 2008 σχετικά με τους Ιερούς ναούς, τα ναΐδρια και τους εφημέριους της πόλης του Ναυπλίου. Η έρευνα όμως θα αναδείξει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για τον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας.
Οι πρώτες ενδείξεις που έχουμε είναι εκείνες της «εκκλησίας του παπά Ιάκοβου Βουρδούχα εξ Αθεινών είναι έξω ις της Σπηλιαίς, έξω από το Ανάπλη. Ονομάζεται αυτή η εκκλησία το Γεννέσιων της Θεοτόκου». Η πληροφορία, με ημερομηνία 2 Σεπτεμβρίου 1696, προέρχεται από την καταγραφή των εκκλησιών του Ναυπλίου κατά την περίοδο της Β’ Ενετοκρατίας (1686-1715) και περιέχεται στην έρευνα του Κ. Ντόκου που εκδόθηκε το 1972 για την εκκλησιαστική περιουσία την περίοδο εκείνη. Μάλλον θα λειτούργησε αρχικά ως μοναστήρι από τον ιερομόναχο Ιάκωβο Βουρδούχα με 2-3 κελιά και το κτήριο διατηρήθηκε για πολλές δεκαετίες στην άγονη περιοχή «ις της Σπηλιαίς» που αργότερα θα ονομασθεί Πρόνοια και θα αρχίσει μια άναρχη οικοδόμησή της με πρόσφυγες από την Κρήτη, απ’ όπου η συνοικία αυτή θα πάρει και το όνομά της: Κρητικά.
Ο Αντ. Μηλιαράκης στην «Γεωγραφία» του, σημειώνει πως λόγω της αύξησης του πληθυσμού της πόλης όταν έγινε πρωτεύουσα του νέου Ελληνικού Κράτους, «κατωκήθη και ο εκτός του ανατολικού τείχους χώρος, κυρίως δε ο λόφος, εφ’ ού υπήρχε ναός της Ευαγγελίστριας, χορηγηθέντων υπό της κυβερνήσεως οικοπέδων εις τους αποίκους, όντας εν αρχή το πλείστον Κρήτας…». Από την εποχή εκείνη ο Ιερός Ναός άλλαξε σχήμα και ανοικοδομήθηκε τουλάχιστον 3 φορές από το 1830 μέχρι και το 1975 όπου γίνεται η τελική ολική ανοικοδόμηση, δίνοντας στον Ιερό Ναό και τον περιβάλλοντα χώρο σχεδόν τη σημερινή εικόνα του.
Ευαγγελίστρια Ναυπλίου, η τελική ολική ανοικοδόμηση.
Δίκαια μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον σημερινό Ιερό Ναό ως «μπαλκόνι τ’ Αναπλιού» καθώς η θέα στην πόλη και τον αργολικό κόλπο είναι μοναδικής ομορφιάς! Σε κάποια παλιά δημοσιεύματα δε, αναφέρεται ως «μάτι του Ναυπλίου».
Σημείωσα ήδη πως πρωταρχικός ρόλος του ενοριακού Ιερού Ναού Ευαγγελίστριας, είναι η εξυπηρέτηση των πνευματικών και θρησκευτικών αναγκών των πιστών. Ταυτόχρονα, μέσα από την ιστορική του εξέλιξη διαμόρφωσε έναν κοινωνικό και πολιτισμικό πόλο που σήμερα εξελίσσεται διαρκώς: από το Ορφανοτροφείο και τις πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας σε σημερινό κέντρο πολιτιστικών εκδηλώσεων, η πορεία του εμπλουτίζεται με σειρά στοιχείων όπως ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Μητρόπολης Αργολίδας και κυρίως το Μουσείο με τους θησαυρούς που διαθέτει. Άφησα για το τέλος ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, μια ιδιαίτερη στιγμή στη ενοριακή ζωή και στην θρησκευτική και πολιτισμική ζωή της πόλης και της ευρύτερης περιοχής: το ιερό προσκύνημα της Ευαγγελίστριας, αλλιώς το πανηγύρι της Ευαγγελίστριας Ναυπλίου. Σ’ αυτό όμως θα αναφερθούμε στο τελευταίο μέρος του αφιερώματός μας.
«Η Αγία Ευαγγελίστρια». Η εκκλησία έξω ις της σπηλιαίς.
Στο πέρασμα του χρόνου οι ανθρώπινες δραστηριότητες αλλάζουν και μαζί τους οι αποτυπώσεις τους στο χώρο. Η εκκλησιαστική ιστορία συμβαδίζει με τις αλλαγές αυτές. Άλλοτε τις καθορίζει και άλλοτε καθορίζεται από αυτές. Αποτελεί, έτσι κι αλλιώς, αναπόσπαστο μέρος ενός συνόλου που ορίζεται στο χώρο και το χρόνο από τις ιδέες και τις δράσεις των ανθρώπων.
Ναύπλιο 1900. Το παλιό Τελωνείο με είσοδο στο πλάι, ο παραθαλάσσιος προμαχώνας, ιστιοφόρα… Στο βάθος η Πρόνοια και η «Αγία Ευαγγελίστρια».
Οι εκκλησίες διηγούνται την ιστορία των τόπων τους και οι τόποι διατηρούν στη μνήμη τους ως δείκτες τις εκκλησίες τους. Το «Μονήδριον της Ευαγγελίστριας» συνδέθηκε ιδιαίτερα με την συνοικία της Πρόνοιας και με τις «σπηλιαίς και τα λαγούμια» του μυκηναϊκού εκτεταμένου νεκροταφείου. Το μοναστηράκι (μονύδριο) δηλώνει με διάφορους τρόπους την ύπαρξή του ήδη από τον 17ο αιώνα, όταν στην περιοχή που ερημοποιήθηκε από τις επιδρομές των Τούρκων, ανάμεσα στους λόφους Ευαγγελίστριας και Παλαμηδίου, η Βενετική διοίκηση (1686-1715) εγκατέστησε βετεράνους στρατιωτικούς. Από τότε, κατά τον Αντ. Μηλιαράκη στη Γεωγραφία του (1886), το προάστειο του Ναυπλίου ονομάστηκε Πρόνοια.
Οι μυκηναϊκοί τάφοι στην περιοχή της Ευαγγελίστριας, πριν και μετά την διευθέτηση του χώρου με τη φροντίδα της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας, (φωτο: Γ.Κόνδης).
Η Ευαγγελίστρια καταγράφεται στα ενετικά κατάστιχα των ενοριών (1696), ως «εκκλησία του παπα-Ιάκοβου Βουρδούχα εξ Αθεινών» και ως «Παναγία Βούρδουκα» στους πίνακες με την έγγειο περιουσία των μονών του Ναυπλίου (1703-1705).
Μετά την επανάσταση όμως και ιδιαίτερα κατά την Καποδιστριακή περίοδο η ιστορία της συνδέεται άμεσα με την εγκατάσταση των Κρητών προσφύγων και μάλιστα η λειτουργία της και οι εφημέριοί της αποτελούν ζήτημα έντονων διεκδικήσεων από τους Κρητικούς που κατοικούν πλέον την περιοχή στα «πόδια της Ευαγγελίστριας». Μέχρι τότε, λειτουργεί ο Ιερός Ναός Αγίων Πάντων, ενώ η Αγία Τριάδα κατασκευάζεται μετά το 1831. Οι Κρητικοί διεκδικούν έντονα την μετατροπή της Ευαγγελίστριας σε ενοριακό ναό καθώς βρίσκεται «ακριβώς πάνω από τα σπίτια τους, ενώ είναι υποχρεωμένοι να εκκλησιάζονται στη σπηλιά των Αγίων Πάντων»! Φτάνουν μάλιστα μέχρι και στην αποχή από τον εκκλησιασμό και πετυχαίνουν, το 1832, να δοθεί η άδεια και ο ναός να λειτουργεί ως ενοριακός για τους Κρήτες. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να δει κανείς τις «κόντρες» μεταξύ ιερέων και εκκλησιαστικού συμβουλίου των «Αγίων Πάντων» και της κοινότητας των Κρητών οι οποίοι διεκδικούν την «Αγία Ευαγγελίστρια» ως ενοριακό τους ναό. Όπως επίσης έχει ενδιαφέρον η καταγραφή των διοικητικών αποφάσεων και παρεμβάσεων στην εκκλησιαστική ζωή.
Ναύπλιον, Πρόνοια, 1960, φωτογράφος Lala Aufsberg. Αρχείο: Bildarchiv Foto Marburg.
Από το 1830 μέχρι και το 1975, το αρχιτεκτονικό και νομικό πρόσωπο του ναού αλλάζει σημαντικά. Με τέσσερεις διαδοχικές νομοθετικές ρυθμίσεις καθορίζεται η νομική του υπόσταση. Το 1911 (ενοριακός ναός Πρόνοιας Ναυπλίου), 1948 (μετατροπή σε ορφανοτροφειακό ναό του «Λαλουκιώτειου Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου»), 1957 (επανίδρυση ενοριακού ναού), 2020 (αναγνώριση σύστασης ενορίας). To 1975 είναι η χρονιά της «εκ βάθρων ανοικοδομήσεως του Ιερού Ναού της Ευαγγελίστριας». Για το σκοπό αυτό δημοσιεύονται τακτικά στον τοπικό τύπο οι δωρητές και τα ποσά που καταθέτουν για την ανοικοδόμηση. Μάλιστα η Ερανική Επιτροπή δημοσιεύει κείμενο ευχαριστιών με τίτλο «Ευχαριστίαι-Έκκλησις» στο οποίο σημειώνεται:
Ο τίμιος ιδρώτας των καλών χριστιανών εθεμελίωσε και ήδη υπερίψωσε τον, εν Ναυπλίω, εκ θεμελίων ανεγειρόμενον Ιερόν Ναόν της «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ». […] Μια προσπάθεια ακόμη, μια καλή διάθεσις, μια απλόχερη χειρονομία από όλους μας, θα φέρη εις αίσιον πέρας το έργον τούτο, προς δόξαν του θεού, προς τιμήν της Κυρίας των Αγγέλων, και προς έπαινον ζηλευτόν των καλών ανθρώπων.
Σήμερα, ο ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου αναπτύσσει μια σειρά από συμπληρωματικές στην ενοριακή λειτουργία δραστηριότητες, οι οποίες της δίνουν μια ξεχωριστή θέση στην γενικότερη κοινωνική ζωή της πόλης του Ναυπλίου και της Αργολίδας. Παρ’ ότι φαντάζει πλεονασμός να μιλήσουμε και πάλι για το πασίγνωστο «Συσσίτιο της Ευαγγελίστριας», χρειάζεται να τονίσουμε τη σημασία του καθώς η δράση του έχει ήδη ξεπεράσει ακόμη και τα όρια του Δήμου προσφέροντας τις υπηρεσίες αλληλεγγύης σε ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια σε πολλά άλλα μέρη της ευρύτερης περιοχής. Όμως στα θέματα που θα αναφερθούμε ιδιαίτερα στα επόμενα δυο κείμενα, είναι το Μουσείο Εκκλησιαστικής Τέχνης που βρήκε νέο χώρο στο κεντρικό κτίριο και το «Πανηγύρι της Ευαγγελίστριας». Και τα δυο αποτελούν πόλο έλξης για εκατοντάδες επισκέπτες, ενώ το «Προσκύνημα» έχει ξεπεράσει προ πολλού τον «παναργολικό» του χαρακτήρα όπως σημειώνει ο Γ. Χώρας με φήμη που απλώνεται πλέον σε ολόκληρη τη χώρα.
Μικροί θησαυροί του εκκλησιαστικού μουσείου «Ευαγγελίστριας» Ναυπλίου
Ανάμεσα στα κειμήλια της εκκλησιαστικής ιστορίας και παράδοσης πολλά, εκτός από την καλλιτεχνική τους αξία, αποτελούν μια ξεχωριστή διήγηση για ιστορικές στιγμές και πρόσωπα. Το 2023 εκτέθηκαν τα περισσότερα από αυτά σε μια νέα μεγάλη αίθουσα που φιλοξενεί το εκκλησιαστικό μουσείο του Ιερού Ναού Ευαγγελίστριας Ναυπλίου. Μικροί θησαυροί της εκκλησιαστικής ιστορίας συνδεδεμένοι με ποικίλους τρόπους και διαδρομές με την τοπική κοινωνία και την πορεία της στο χρόνο. Όμως, το τελευταίο απόκτημα του εκκλησιαστικού μουσείου έχει ένα δυνατό συμβολικό και συναισθηματικό περιεχόμενο. Είναι σαν ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος να υποδέχεται τους επισκέπτες στο ανανεωμένο εκκλησιαστικό μουσείο της Ευαγγελίστριας. Με το αριθ. πρωτ. 926/7-8-2023, η Μητρόπολη Αργολίδας δια του Μητροπολίτη της κ. Νεκταρίου, μεταβίβαζε το αίτημα του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου της «Ευαγγελίστριας», για την δωρεά της Πατριαρχικής στολής η οποία δεν άργησε να φτάσει και σήμερα κοσμεί το νέο εκκλησιαστικό μουσείο.
Πατριαρχική στολή του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου. Δωρεά του ιδίου , το έτος 2023, προς το Εκκλησιαστικό Μουσείο του Ιερού ναού Ευαγγελιστρίας Ναυπλίου.
Ο Ιερός Ναός έχει τη δική του μεγάλη ιστορία και αποτελεί σημαντικό σημείο για την διαμόρφωση και εξέλιξη της Πρόνοιας καθώς και μέρους της ιστορίας του Ναυπλίου. Η εκκλησιαστική επιτροπή και ο π. Ελευθέριος Μίχος, αναζητούν τρόπους ανάδειξης της εκκλησιαστικής πολιτισμικής κληρονομιάς που κατέχει ο Ιερός Ναός.
Το μικρό μουσείο στον όροφο του κτηρίου στο οποίο μπορούσε ο επισκέπτης να θαυμάσει εκκλησιαστικά κειμήλια και ταυτόχρονα ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στην ιστορία του Ιερού Ναού, αποτελούσε μια καλή προσπάθεια που κράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ποιότητα όπως και η δυνατότητα να έχουν οι επισκέπτες (κυρίως οι μαθητές) μια καλή εικόνα από την έκθεση των αντικειμένων ήταν περιορισμένη λόγω του μικρού χώρου και της «στενής» οπτικής που μπορούσαν να έχουν. Έτσι, με ατέλειωτες ώρες εθελοντικής εργασίας, οι άνθρωποι της «Ευαγγελιστρίας», εκκλησιαστικό συμβούλιο και εθελοντές, κατάφεραν να παραδώσουν στο κοινό έναν χώρο που αλλάζει τόσο τα δεδομένα έκθεσης των αντικειμένων, όσο και την ποιότητα θέασής τους. Ο νέος χώρος βρίσκεται στο ίδιο κτήριο αλλά είναι ποιοτικά ασύγκριτος με τον προηγούμενο καθώς είναι μεγάλος και ενιαίος επιτρέποντας στον επισκέπτη μια γενική άποψη των εκθεμάτων, αλλά και μια εύκολη περιήγηση και προσέγγισή τους. Ο φωτισμός επίσης είναι καλύτερος και η παρουσίαση θεματικά ελκυστική.
Εκκλησιαστικό Μουσείο του Ιερού ναού Ευαγγελιστρίας Ναυπλίου.
Δίπλα στο μεγάλο Βυζαντινό Μουσείο Άργους (ΒΥΜΑ), το εκκλησιαστικό μουσείο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας αποτελεί μια σημαντική όσο και μοναδική στο είδος της πηγή τεκμηρίων για την εκκλησιαστική ζωή και τέχνη γενικά και ειδικότερα στην Αργολίδα.
Στο κέντρο του εκκλησιαστικού μουσείου ένας εξαιρετικός ξυλόγλυπτος επιτάφιος του 18ου αι. υποδέχεται τον επισκέπτη. Το προηγούμενο μεγάλο διάστημα με τη βοήθεια των συντηρητών του ΥΠΠΟ, ο επιτάφιος καθαρίστηκε και παραδόθηκε σε μια ανανεωμένη μορφή παρ’ ότι εκκρεμεί το τελικό στάδιο της συντήρησής του. Για τους επισκέπτες που αναζητούν περισσότερα στοιχεία για τα εκθέματα θα υπάρχουν στη συνέχεια κάρτες με στοιχεία της «ταυτότητάς τους». Όμως και η απλή περιήγηση στο χώρο θα ανταμείψει τον επισκέπτη καθώς ονόματα δωρητών, αγιογράφων και ημερομηνιών αποτελούν ενδείξεις που θα τον βοηθήσουν να έχει μια ιδέα για τα εκθέματα. Ταυτόχρονα, ο επισκέπτης θα δημιουργήσει την προσωπική του ιδέα για μικρά και μεγάλα γεγονότα, ιστορικά και προσωπικά, από τα οποία αντλούν οι πιστοί θέματα για τις δωρεές τους.
Εις ανάμνησιν του κατά των Τούρκων & Βουλγάρων νίκη του πολέμου ημών 1912-1913, Του σώσαντος και μεγαλύναντος την Ελλάδα μας πρεσβειών του άνωθεν Αγίου, 1913 – Δια συνδρομής των κάτωθι Αργείων.
Ας σημειωθεί πως ήδη σήμερα υπάρχει υποστηριζόμενη από τεχνικά μέσα ξενάγηση, κάτι που διευκολύνει πολύ τους επισκέπτες και ιδιαίτερα τα σχολεία. Τέλος, από την άποψη της βυζαντινής τέχνης και της εκκλησιαστικής ζωής, ελπίζουμε και ευχόμαστε να δημιουργηθεί μια απλή βάση πληροφοριών από εξειδικευμένους επιστήμονες που θα βοηθήσουν τον επισκέπτη, ο οποίος δεν έχει απαραίτητα εντρυφήσει στα θέματα αυτά, να κατανοήσει τη λογική της έκθεσης.
Μεταξύ των σημαντικών εκδόσεων στις προθήκες του μουσείου: Εν Βενετία, 1856.
Παρ’ ότι όλα αυτά χρειάζονται επίπονες και προσεγμένες προσπάθειες, το νέο εκκλησιαστικό μουσείο συμβάλει σημαντικά στην ανάδειξη της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και σίγουρα η λειτουργία του θα βελτιωθεί ακόμη περισσότερο στη συνέχεια. Μια επίσκεψη νομίζω πως θα δώσει στους επισκέπτες πολλά ερεθίσματα γνωριμίας καθώς, παρά τη μικρή εκθεσιακή του κλίμακα αποτελεί, όπως ήδη σημείωσα, μια αξιόλογη, μοναδική, όσο και υποστηρικτική παρουσία για την γνωριμία μας με την αργολική εκκλησιαστική ιστορία και παράδοση.
Το πανηγύρι της Ευαγγελίστριας (Πρόνοιας) Ναυπλίου
Έρωτας η πηγή των ελλήνων
εορτάζει μ’ αετώματα με κίονες από φως
με καμπάνες φτάνει ως τα ύψη
γέρος που δείχνει το ευλογημένο λάδι
έφηβος υμνώντας το κρασί
εαρινός αμνός και θείος τράγος.
(Άσμα, Νίκος Καρούζος, 1962)
Ψάχνοντας να βρω τις εικόνες που θα μπορούσε να έχει μια προσωπικότητα σαν τον Νίκο Καρούζο από το μεγάλο προσκύνημα της Ευαγγελίστριας, έφτασα στους στίχους αυτούς. Βαθιά ψυχική εαρινή ανάσα του ποιητή που δεν άφησε ασυλλάβιστη την Ορθοδοξία, δίνοντας το μέτρο του εορτασμού καθώς μέσα του αλλά και έξω στην πόλη και στη χώρα, η κοινωνική εμπειρία ανανεώνει τον έρωτα των Ελλήνων που εορτάζει. Η άνοιξη, όπως και να την δούμε, σημαίνει την έναρξη των εορτασμών στην ελληνική παράδοση, αρχίζοντας από τη μεγάλη αυτή διπλή εορτή του Ευαγγελισμού και της 25ης Μαρτίου. Την Χαρμόσυνη Είδηση! Την Ευ-αγγελία! Δεν πρόκειται για τυχαία σύμπτωση. Η ταύτιση των δυο μεγάλων εορτών απαντά στον συμβολισμό μιας πορείας απελευθέρωσης που από τη μια κορυφώνεται με τους αιματηρούς αγώνες και την Ανεξαρτησία και από την άλλη με μια επίσης θριαμβευτική πορεία αίματος, Σταύρωσης και Ανάστασης.
Το πανηγύρι της Ευαγγελίστριας.
Μεγάλα ή μικρά, τα προσκυνήματα στην Ελλάδα έχουν μια δυναμική πορεία μέσα στο χρόνο και μια ακόμη πιο δυνατή συμβολική διάσταση. Αποτελούν μέρος της γενικότερης κοινωνικής εμπειρίας που είναι τόσο παλιά, όσο παλιά είναι και η κοινότητα. Η επανάληψή της στο χρόνο και η μεγάλη συμμετοχή των πολιτών όλων των ηλικιών, επιβεβαιώνουν τη σημασία της για την κοινωνική συνοχή και την ταυτότητα που συγκροτείται και ανασυγκροτείται μέσα στο συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο. Γι’ αυτό και ο στίχος του ποιητή, διαπερνώντας τα όρια του χρόνου, επαναλαμβάνει τα αιώνια σύμβολα του ελληνικού βιώματος: τα αετώματα, τους κίονες, τις καμπάνες, το ευλογημένο λάδι, το κρασί, τον εαρινό αμνό.
Περιφορά Αγίας Εικόνας
Ανάμεσα στα μεγάλα προσκυνήματα-πανηγύρια, αυτό της Ευαγγελίστριας στην Πρόνοια Ναυπλίου απέκτησε σταδιακά την αίγλη που ελκύει χιλιάδες προσκυνητές-πανηγυριώτες κάθε χρόνο. Επίτηδες χρησιμοποιώ και τις δυο καταστάσεις, καθώς έχουν ακουστεί διάφορες κριτικές κατά καιρούς πως το προσκύνημα μετατράπηκε σε… πανηγύρι!
Η εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Κι όμως τα θρησκευτικά πανηγύρια, ιδιαίτερα σε τούτη τη γωνιά της γης και για χιλιάδες χρόνια, αποτελούσαν την μεγάλη στιγμή της επαφής με το θείο, της έκφρασης της εσωτερικής πίστης του ατόμου και της κοινότητας στο σύνολό της. Ταυτόχρονα, εκφράζεται ακριβώς η χαρά της κοινωνικής σύμπλευσης στον μεγάλο εορτασμό που πάντα είχε μια υλική διάσταση: φαγητό, μουσική, εμπόριο. Η μόνη αλλαγή που μπορεί κανείς να διαπιστώσει οφείλεται κυρίως στο εμπόρευμα! Η παλιά εμποροπανήγυρις συνδεόταν άμεσα με την αγροτική κοινωνία (ζώα, σπόροι, εργαλεία, κλπ), ενώ σήμερα τα ηλεκτρονικά προϊόντα κυριαρχούν. Η κάθε εποχή με τα δικά της! Η ουσία του προσκυνήματος-πανηγυριού παραμένει αναλλοίωτη και εξυπηρετεί την κοινωνική συνοχή και την ταυτότητα που τόσο ο παραδοσιακός όσο και ο εξελισσόμενος σύγχρονος λαϊκός πολιτισμός, πάντα οριοθετούσαν με την ίδια συμβολική δυναμική. Η δυνατότητα που θα μας δοθεί και πάλι να σκεφτούμε, να κρίνουμε, ίσως να αναθεωρήσουμε και να διορθώσουμε την πορεία μας στον κόσμο, την ύπαρξή μας! Το προσκύνημα της Ευαγγελίστριας είναι ένας σταθμός σε μια πλούσια βιωματική πορεία που γίνεται ακόμη πιο έντονη με τα χρώματα και τα αρώματα της Άνοιξης!
Δεν γνωρίζουμε πότε ξεκινά το πανηγύρι της Ευαγγελίστριας Ναυπλίου, αλλά η έρευνα θα μας το αποκαλύψει. Διαθέτουμε όμως γραπτές πηγές που πιστοποιούν τους εορτασμούς ήδη από την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους. Έτσι, για παράδειγμα, σε εφημερίδες εποχής διαβάζουμε πως «Η εορτή του Ευαγγελισμού εωρτάσθη μεγαλοπρεπώς εν τω ναώ της εν Προνοία Ευαγγελιστρίας, εις όν συνέρρευσαν χιλιάδες προσκυνητών μετά πολλών και ποικίλων αναθημάτων» (1884).
Η παλαιά εικόνα του Ευαγγελισμού (1856) κάθε χρόνο ξεκινά τη λιτάνευσή της από το μπαλκόνι τ’ Αναπλιού, όπου βρίσκεται η θέση της στο εσωτερικό του Ιερού Ναού και φτάνει μέχρι ένα σημείο της Πρόνοιας για να αρχίσει η αντίστροφη πορεία της ανάβασης. Οι μουσικές μπάντες, ναυπλιακές και ξένες, προπορεύονται! Ένα πολύβουο ποτάμι κόσμου από πολλά μέρη της Πελοποννήσου, της Ελλάδας, αλλά και ξένων τουριστών, βρίσκονται στη διαδρομή της λιτανείας και βιώνουν τον εορτασμό ακόμη και αν δεν γνωρίζουν καλά το περιεχόμενό του, όσο τουλάχιστον οι ντόπιοι. Αυτή είναι η δύναμη του βιώματος και των συμβολισμών του εορτασμού.